موقعیت جغرافیائی
شهرستان بردسکن در حاشیه شمالی کویر نمک، بین 56درجه و 14دقیقه تا 58درجه و 15دقیقه طول و 34درجه و 42دقیقه عرض جغرافیائی گستردگی دارد. این شهرستان از سمت شمال با شهرستان سبزوار و از شرق با شهرستان خلیل آباد و از جنوب با استان یزد «طبس» و از غرب با استان سمنان "شاهرود" محدود بوده و مرکز آن شهر بردسکن در 57درجه و 57دقیقه طول و 35درجه و 15دقیقه عرض جغرافیائی و در فاصله 265کیلومتری جنوب غربی مشهد مقدس قرار دارد. ارتفاع این شهر از سطح دریا 985متر است و بر اساس آخرین تصمیمات کشوری دارای 3 بخش، مرکزی، انابد و شهرآباد و دارای 393 روستای دارای سکنه و خالی از سکنه می باشد.
اقلیم
این شهرستان از دو منطقه کوهپایه‌ای شمال و جلگه‌ای جنوب شکل گرفته و آب و هوای آن در تابستان گرم و خشک و در زمستان سرد است. این شهرستان شامل بیابان، نمکزار و شنزارهای حاشیه کویر نمک است.
پستی و بلندی های شهرستان
الف) در شمال شهرستان بردسکن رشته کوه «کوه سرخ» با جهت شرقی غربی قرار دارد. این رشته کوه از مرز افغانستان شروع و تا کوه‌های کوه‌میش شهرستان سبزوار ادامه دارد. این رشته کوه به نام رشته کوه نیمه جنوبی خراسان رضوی نیز معروف است. رشته کوه «کوه سرخ» از 11/58 تا 57 طول شرقی در شهرستان واقع است و ادامه این رشته کوه تا شهرستان‌های خلیل‌آباد، کاشمر، تربت حیدریه و خواف و... ادامه دارد.
ب) کوه سرتنگل با 2050 متر ارتفاع که این قله در دهستان کوهپایه واقع است و دهانه معروف بیجورد بین این قله و کوه بیجورد واقع است و کوه‌های دیگری به نام‌های کوه پتور دارو، کوه سیر، کوه آهوبم و قله کمر تاجی در جنوب غربی شهرستان واقع است.
پیشینه تاریخی
شواهد بر جای مانده از جمله اتلال و محوطه‌های باستانی نشان از استقرار و زندگی اجتماعی انسان‌های پیش از میلاد را در این ناحیه دارد. نتایج بررسی‌های باستان‌شناسی بر روی تپه‌ها و محوطه‌های تاریخی و همچنین شواهدی از آثار فرهنگی حاکی از آن است که منطقه بردسکن در هزاره‌های دوم و اول قبل از میلاد مسکونی و آباد بوده است همواره شهرهای گوناگون در طول تاریخ دستخوش تغییرات زیادی شده است و بسیاری از حوادث در تغییر نام آنها تأثیر داشته است. مهم‌ترین عوامل مؤثر در تغییر نام شهر، جنگ و حوادث طبیعی بوده است.
شهرستان بردسکن از چند جهت مورد توجه می باشد. وجه تسمیه آن و اسامی که تاکنون به این شهر اطلاق شده این ناحیه در قرون و سده های گذشته جزئی از سرزمینی به شمار می رفته که در متون جغرافیائی و تاریخی از آن با نام ترشیز «شهر باستانی عبدل آباد و فیروزآباد»، بردسکن، دست برکن، برکن، برداسکن یاد شده است و در سال‌های 520 تا 650ق. به شهادت متون تاریخی ناحیه مزبور آماج حملات بسیاری گردیده است.